Zabiegi

Laserowe usuwanie żylaków to minimalnie inwazyjna metoda leczenia niewydolności żył powierzchniowych (żylaków). Zabieg polega na zamknięciu niewydolnych pni żylnych przy użyciu energii termicznej generowanej światłem lasera. Światłowód wprowadza się do żyły poprzez nakłucie skóry. Cały zabieg wykonuje się w znieczuleniu miejscowym, a pacjent opuszcza placówkę bezpośrednio po zabiegu bez konieczności hospitalizacji.

Skleroterapia jest metodą zamykania żył przy pomocy chemicznego sklerozantu, czyli substancji, która po wprowadzeniu do naczynia powoduje obrzęk jego ściany i zmniejszenie przepływu, a w konsekwencji jego zwłóknienie. Zabieg jest niemal bezbolesny – najczęściej znieczulenie nie jest w ogóle potrzebne.

Laser Vasculaze i Lumecca przeznaczony jest do koagulacji i zamykania łagodnych zmian naczyniowych. Podczas zabiegu specjalnie zaprojektowana głowica wysyła impulsy światła powodując zanikanie naczyń krwionośnych. Poprawa w obszarze leczenia następuje stopniowo, a do osiągnięcia pełnego efektu niezbędne jest przeprowadzenie kilku sesji zabiegu.

Miniflebektomia to metoda chirurgicznego usunięcia dużych, powierzchownie położonych żylaków. W znieczuleniu miejscowym przez niewielkie, 2-3 milimetrowe nacięcia, przy pomocy specjalnych narzędzi chirurgicznych, usuwa się duże, powierzchownie położone żylaki. Nacięcia są z reguły tak niewielkie, że nie wymagają zakładania szwów, wystarczą niewielkie, jałowe opatrunki.

Laserowe usuwanie hemoroidów LPH jest małoinwazyjną metodą leczenia guzków krwawniczych przy użyciu lasera o długości fali 1470 nm. Zabieg wykonuje się w znieczuleniu miejscowym, a pacjent opuszcza placówkę bezpośrednio po zabiegu bez konieczności hospitalizacji.

Skleroterapia hemoroidów jest zabiegiem polegającym na wstrzyknięciu substancji, która powoduje zamknięcie i obkurczenie się naczyń splotów hemoroidalnych. Dzięki temu guzki ulegają zmniejszeniu i wciągnięciu do kanału odbytu, a krwawienia ustają. Podczas jednego zabiegu można wstrzyknąć środek do wszystkich guzków krwawniczych.

Jednym ze sposobów zmniejszenia napięcia zwieracza odbytu jest wstrzyknięcie toksyny botulinowej. Jest to substancja, która powoduje czasowe porażenie mięśnia, co prowadzi do zmniejszenia jego napięcia. Po rozcieńczeniu toksyny w roztworze soli fizjologicznej podaje się roztwór do mięśnia zwieracza po obu stronach szczeliny, czasem również bezpośrednio w dno rany. Efekt zmniejszonego napięcia mięśnia zwieracza utrzymuje się ok. 2-3 miesięcy, prowadzi do znacznego zmniejszenia dolegliwości bólowych i przyspiesza gojenie szczeliny.

Operacja polega na wycięciu szczeliny wraz z powiększoną brodawką wewnątrz odbytu i przerosłym fałdem skórnym na zewnątrz. W przypadku dużego napięcia zwieracza wewnętrznego odbytu, chirurg dokonuje przecięcia mięśnia, co pozwala na szybsze zagojenie się̨ rany. Ranę̨ wewnątrz odbytu (opcjonalnie) zaszywa się̨, pozostawiając kilkumilimetrowy odcinek na zewnątrz odbytu nie zeszyty. Gojenie trwa do kilku tygodni.

Zabieg wycięcia zmiany odbytu przeprowadza się najczęściej w znieczuleniu miejscowym 1% roztworem lidokainy. Zmianę wycina się promieniście, starając się, aby rana nie schodziła do kanału odbytu, chyba że zmiana jest położona głęboko w kanale. Zmianę można usunąć nożem chirurgicznym lub elektrokoagulacją. Rana najczęściej nie wymaga zszycia, jednak czasem jest to konieczne, jeśli jest ona rozległa lub obficie krwawi. Proces gojenia trwa ok. 1 – 2 tygodni i z reguły nie towarzyszą mu dolegliwości bólowe. Jeżeli zmian jest więcej, wycina się je pojedynczo, w kilkutygodniowych odstępach, tak, aby nie pozostawiać jednocześnie w odbycie kilku rozległych ran równocześnie. Każdą wyciętą zmianę wysyła się do badania histopatologicznego.

Zabieg nacięcia zakrzepu brzeżnego odbytu wykonuje się w znieczuleniu nasiękowym roztworem 1% lidokainy. Roztwór podaje się podskórnie w okolicę guzka (zakrzepu brzeżnego) przy użyciu strzykawki i niewielkiej igły. Następnie przez niewielkie cięcie, przeprowadzone nad guzkiem promieniście od odbytu, przy pomocy narzędzia chirurg usuwa zakrzepnięte sploty żylne. Rana z reguły nie wymaga zszycia i goi się w ciągu kilku dni. Wycięcie zakrzepu brzeżnego odbytu powoduje natychmiastową ulgę i szybkie ustąpienie stanu zapalnego.

Laserowa ablacja torbieli włosowej (z ang. sinus laser therapy – SiLaT) to małoinwazyjna technika operacyjna polegająca na oczyszczeniu rany torbieli z bakterii, włosów, ropy i ziarniny, co umożliwia gojenie się tkanek i w konsekwencji zarośnięcie jamy torbieli. Metoda ta znajduje zastosowanie przeważnie w przypadkach niewielkich zmian, położonych w górnej części szpary międzypośladkowej, u pacjentów, u których nie wykonywano wcześniej innych operacji.

Plastyka szpary międzypośladkowej sposobem Cleft Lift (zwana również Bascom II – od nazwiska twórcy metody) – jest bardzo udaną modyfikacją metody Karydakisa i polega na usunięciu torbieli włosowej wraz ze spłyceniem szpary międzypośladkowej. Jest to metoda, która w największym zakresie wypełnia założenia medyczne leczenia a równocześnie pozostawia korzystny efekt estetyczny.

Interwencja chirurgiczna zespołu cieśni nadgarstka polega na wykonaniu nacięcia skóry po stronie dłoniowej w okolicy troczka zginaczy oraz rozwarstwieniu tkanek, aż do uwidocznienia samego troczka. Następnie przecina się troczek lub (znacznie rzadziej) wykonuje Z-cięcie, które pozwala na wydłużenie troczka bez przerywania jego ciągłości. Cała procedura trwa do 30 min. Bezpośrednio po zabiegu pacjent może opuścić placówkę.

Ceny:

Zmiany skóry i tkanki podskórnej są bardzo powszechne. Najczęściej są to zmiany łagodne o charakterze zmian barwnikowych, tłuszczaków, kaszaków, włókniaków lub brodawek (np. kurzajki). Oprócz charakteru estetycznego zmiany mogą ulegać nawracającym stanom zapalnym i infekcjom. Najpoważniejszym zagrożeniem są zmiany nowotworowe, które mogą przypominać zmiany łagodne lub z nich powstawać (transformacja nowotworowa, zezłośliwienie). Zabieg wycięcia zmian skórnych przebiega w znieczuleniu miejscowym. Po wycięciu rana zostaje zszyta tak, aby pozostawić jak najmniej widoczną bliznę. Następnie na ranę zakłada się jałowy opatrunek i pacjent może wrócić do domu. Każda wycięta zmiana wysyłana jest do badania histopatologicznego.

Po znieczuleniu palca i odkażeniu skóry i paznokcia, narzędziem chirurgicznym wyjmuje się brzeg paznokcia z wału wraz ze skrzydełkiem paznokcia. Przycina się brzeżnie płytkę paznokciową, tak, aby pomiędzy paznokciem i wałem pozostawić niewielką szczelinę. Następnie podaje się do niej 88% roztwór Fenolu, którego zadaniem jest chemiczna denaturacja odsłoniętej macierzy, dzięki czemu paznokieć będzie rósł węższy i nie będzie wrastał w wał paznokciowy. W następnej kolejności zakładany jest opatrunek, i ewentualnie szwy. Gdy założone zostaną szwy należy je usunąć w terminie, w którym zaleci lekarz, najczęściej w przeciągu 7-10 dni. Proces gojenia trwa do około 1 miesiąca, jednak do pełnej sprawności dochodzi się już po kilku – kilkunastu dniach.

Do badania Pacjent odsłania szyję i zdejmuje z niej wszelkie ozdoby. Następnie kładzie się na leżance z głową odchyloną do tyłu. Lekarz pod kontrolą USG ustala optymalne miejsca do nakłucia. Podczas nakłucia nie wolno się poruszać, rozmawiać ani przełykać śliny. Pobranie próbki jest praktycznie bezbolesne i nie wymaga znieczulenia.

Biopsja pozwala na ocenę komórek, nie całych tkanek. Ostateczne rozpoznania choroby tarczycy stawia się w oparciu o całościowy obraz kliniczny, tj. wywiad, badanie kliniczne, obraz cytologiczny z biopsji tarczycy oraz pozostałe badanie dodatkowe.

W niektórych przypadkach pobrany podczas biopsji materiał nie zawiera komórek tarczycy, lub zawiera ich za mało, aby wypowiedzieć się co do jednoznacznego rozpoznania. Taki stan jest określany przez patologów (lekarzy wykonujących badanie pobranego materiału) terminem „biopsja niediagnostyczna” i nie oznacza, iż nie jest ona niediagnostyczna w potocznym rozumieniu, czyli „źle wykonana”.

Biopsja wykonywana jest u pacjenta leżącego na plecach lub lekko obróconego. Przed przystąpieniem do zabiegu miejsce, w które ma zostać wprowadzona igła odkaża się środkiem dezynfekcyjnym. Następnie zmiana lokalizowana jest za pomocą USG. Po zlokalizowaniu zmiany wstrzykuje się Lignokainę, w celu znieczulenia. Badanie polega na tym, że igła pobiera kawałek tkanki ze zmiany. Po pobraniu materiał przenosi się do pojemnika z roztworem formaliny. Miejsce po biopsji obmywa się, dezynfekuje i zakłada opatrunek. Zabezpieczony materiał wysyła się do oceny histopatologicznej.

Po zakwalifikowaniu do procedury lekarz przystępuje do wykonania biopsji u pacjenta leżącego na plecach lub lekko obróconego. Przed przystąpieniem do zabiegu miejsce, w które ma zostać wprowadzona igła odkaża się środkiem dezynfekcyjnym. Następnie zmiana jest dokładnie lokalizowana za pomocą głowicy USG oraz podawane jest znieczulenie miejscowe. Po upewnieniu się, że znieczulenie działa wprowadza się igłę o szerokości 2 – 3 mm w miejsce docelowe, a następnie uruchamia mechanizm, który pod ciśnieniem zasysa otaczającą tkankę do środka igły przez specjalny rowek i pobiera materiał tkankowy. Pobrany materiał wysyłany jest do oceny histopatologicznej, a miejsce po biopsji obmywa się, dezynfekuje i zakłada opatrunek. Biopsja mammotomiczna piersi trwa około 15 – 20 min.