Biopsję cienkoigłową tarczycy wykonuje się po palpacyjnym wykryciu lub uwidocznieniu w USG guzka tarczycy. Do zabiegu Pacjent odsłania szyję i zdejmuje z niej wszelkie ozdoby. Następnie kładzie się na leżance z głową odchyloną do tyłu. Lekarz pod kontrolą USG ustala optymalne miejsca do nakłucia. Podczas nakłucia nie wolno się poruszać, rozmawiać ani przełykać śliny. Pobranie próbki jest praktycznie bezbolesne i nie wymaga znieczulenia.

Biopsja tarczycy pozwala na ocenę komórek, nie całych tkanek. Ostateczne rozpoznania choroby tarczycy stawia się w oparciu o całościowy obraz kliniczny, tj. wywiad, badanie kliniczne, obraz cytologiczny z biopsji tarczycy oraz pozostałe badanie dodatkowe. W niektórych przypadkach pobrany podczas biopsji materiał nie zawiera komórek tarczycy, lub zawiera ich za mało, aby wypowiedzieć się co do jednoznacznego rozpoznania. Taki stan jest określany przez patologów (lekarzy wykonujących badanie pobranego materiału) terminem „biopsja niediagnostyczna” i nie oznacza, iż nie jest ona niediagnostyczna w potocznym rozumieniu, czyli „źle wykonana”.

WAŻNA INFORMACJA DLA PACJENTA!